Rafferty Carin NajpiÄkniejszy prezent

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

dłoń na ramieniu mężczyzny. - Kocham cię i nie chcę się
z tobą kłócić. Nadal uważam, że nie robimy nic złego.
- Och, Christy! - Z piersi Adama wyrwało się pełne
żalu westchnienie. - Nie twierdzę, że to coś złego, ale
pomyśl, jakbyś się czuła będąc na miejscu swoich rodzi�
ców. Czy naprawdę chciałabyś o wszystkim wiedzieć? Czy
chciałabyś, żeby sąsiedzi znali twoje życie osobiste?
- Chyba nie - zgodziła się Christy. - Nie chciałabym
również, żeby moje dzieci mnie oszukiwały. Dużo łatwiej
jest spojrzeć prawdzie w oczy, nawet tej najgorszej, niż żyć
w ciągłym zakłamaniu.
Adam nie mógł się z nią nie zgodzić. Nadal jednak było
mu głupio wobec Ilony i Roberta Knightów. Niestety, co
się stało, to się nie odstanie. Miał dwa wyjścia. Ciągnąć
dalej znajomość z Christy lub zerwać z nią zaraz, teraz.
Czuł jednak, że to drugie w ogóle nie wchodzi w rachubę.
Kochał tę dziewczynę. Jedyne co mógł zrobić, to przytulić
ją mocno. Bardzo mocno.
- Jeśli za chwilę wpadnie tu twój ojciec ze strzelbą,
żeby mnie zastrzelić, będzie to wyłącznie twoja wina -
mruknął.
Christy roześmiała się głośno.
- Nie bój się. Mama jest przewidująca. Kiedy zoriento�
wała się, że jej mąż jest bardzo zazdrosny, kazała sprzedać
wszystkie strzelby, jakie były w domu.
- Czy to już wszystko, o czym zapomniałaś" mi po�
wiedzieć? Czy może jeszcze coś ukrywasz? - spytał Adam.
Ujął Christy pod brodę i popatrzył głęboko w błękitne
oczy.
Przecząco pokręciła głową.
- To dobrze - odetchnął z wyrazną ulgą. - Nie sądzę,
aby moje stare serce zdołało znieść jeszcze jakieś rewelacje.
- Naprawdę? - zmartwiła się Christy, pieszczotliwie
przesuwając dłonią po jego nagim brzuchu. - W takim
razie będę chyba musiała zapomnieć o tej małej niespo�
dziance, jaką dla ciebie przyszykowałam.
- Widzę, że potrzebne ci korepetycje z anatomii - roze�
śmiał się Adam chwytając jej zwinną dłoń. - Serce leży
w zupełnie innym miejscu.
Christy roześmiała się.
- Chyba będziesz musiał zdradzić mi wszystkie taje�
mnice męskiego ciała.
- Dobry pomysł - pochwycił Adam. - Proponuję za�
cząć od zaraz.
Odpowiedziało mu słodkie westchnienie.
ROZDZIAA
11
- Wyglądasz bosko - oświadczył Adam, patrząc z po�
dziwem na stojącą u szczytu schodów Christy.
Tego wieczoru Christy wydawała doroczne gwiazdko�
we przyjęcie dla rodziny i przyjaciół. Miała na sobie długą
suknię ze złotego aksamitu, którą można by określić jako
skromną, gdyby nie fakt, że miękki materiał ciasno opinał
kuszące wypukłości drobnej figury. Kiedy schodziła po
schodach, wąska spódnica rozchylała się ukazując zgrabne
nogi.
- Cieszę się, że ci się podoba - zamruczała zadowolona.
- Wcale nie dziwię się twemu ojcu, że jest taki zazdros�
ny o żonę. Jeśli choćby uśmiechniesz się do jakiegoś faceta,
nie wytrzymam i powybijam mu wszystkie zęby - zagroził
żartobliwie.
- Mój uśmiech jest dla wszystkich, ale moje usta marzą
tylko o tobie - szepnęła Christy, zarzucając mu ręce na
szyję. - Skorzystasz?
- Nie chciałbym pognieść ci sukni - Adam ostrożnie
objął ją w talii, przyciągnął do piersi i pocałował.
Christy poczuła przyjemny dreszczyk podniecenia. Za�
drżała.
W tym momencie ostro zadzwięczał dzwonek u drzwi.
- Oho! To chyba pierwsi goście. - Christy niechętnie
odsunęła się od Adama i wygładziła sukienkę.
Nie minęła godzina, a dom był pełen ludzi. Adam stracił
Christy z oczu. Miał wrażenie, że się zgubił, choć musiał
przyznać, iż przyjaciele Christy okazali się bardzo sympa�
tyczni. Rzecz w tym, że wszyscy byli tacy... młodzi. Z wy�
jątkiem oczywiście Ilony i Roberta Knightów. Adam był
jedynym człowiekiem zbliżającym się do czterdziestki. Co�
raz wyrazniej uświadamiał sobie, że do nich nie pasuje.
Christy zniknęła gdzieś na dobre. Adam nalał sobie whi�
sky i zaszył się w zacisznym kącie. Wkrótce dołączył do
niego Robert Knight.
- O Boże, jak ja nie cierpię tej muzyki! - Starszy pan
zajął krzesło obok Adama. Z głośników rozbrzmiewał naj�
nowszy przebój modnego zespołu Guns n'Roses.
- Napijmy się-zaproponował Adam, wznosząc żartob�
liwy toast. - Zastanawiam się właśnie, co się stało ze sta�
rym, dobrym rock and rollem.
- Rock and roll? - Robert lekceważąco machnął ręką. -
Gdzie się podziała prawdziwa muzyka, przy której można
było trzymać kobietę w ramionach! Glenn Miller - to rozu�
miem!
- Myślę, że upodobania muzyczne najwyrazniej od�
zwierciedlają różnice pokoleń - zauważył Adam.
- Nie da się ukryć, a raczej nie sposób nie usłyszeć.
Adam przypomniał sobie scenę podpatrzoną w dzieciń�
stwie, kłótnię ojca z Marshą. Charles nie chciał iść na jakieś
przyjęcie. Twierdził, że na takich imprezach czuje się jak
ryba bez wody, bo nawet nie wie, o czym oni wszyscy
mówią.
Dopiero teraz Adam mógł w pełni zrozumieć ojca. Przy�
jaciele Christy mówili przez cały czas o jakichś wspólnych
znajomych. Większość z nich jeszcze studiowała. Niektó�
rzy byli zaręczeni, inni świeżo po ślubie albo też właśnie
powiększyła im się rodzina. Rozmawiano więc głównie
o mieszkaniach, meblach i pieluszkach. Chociaż wszyscy
byli dla niego bardzo mili, wiedział, że są równie jak on
skrępowani całą sytuacją.
W przeciwległym rogu pokoju zauważył w końcu złotą
główkę Christy. Dziewczyna była pogrążona w ożywionej
dyskusji z rówieśnikami. Ci młodzi ludzie to był jej świat,
a on po prostu do niego nie pasował.
Ogarnął go smutek i żal. Bardzo kochał Christy i właś�
nie dlatego doszedł do wniosku, że musi pozwolić jej
odejść. Zdawał sobie sprawę, że im wcześniej to nastąpi,
tym lepiej dla nich obojga.
Wreszcie wyszli ostatni goście. Christy zamknęła drzwi
z ciężkim westchnieniem.
- Zmęczona? - spytał Adam z troską. Podszedł do niej
i odgarnął z czoła kosmyk jasnych włosów.
- Wykończona - odpowiedziała Christy, opierając gło�
wę na jego piersi. - Udało się nam przyjęcie, prawda?
- Było bardzo miło - odpowiedział Adam drewnianym
głosem.
- Czy coś się stało? - zaniepokoiła się Christy.
- Nie, skądże! - zaprzeczył.
- Nie kłam. Za dobrze cię znam.
- Jutro o tym porozmawiamy, dobrze? Teraz jesteś
zmęczona i powinnaś się położyć.
- Chcę porozmawiać o tym teraz, Adamie.
- Ależ, Christy, to nic pilnego. - Adam zmarszczył
brwi.
- Nieprawda! Coś jest nie w porządku i muszę wie�
dzieć, co się stało.
- Co za uparta kobieta - zdenerwował się Adam.
- To jedyny sposób, żeby z ciebie cokolwiek wyciąg�
nąć - nie ustępowała Christy.
- Nie chcę się z tobą kłócić, Christy.
- To powiedz mi wreszcie, o co chodzi.
Przez chwilę mierzyli się gniewnym wzrokiem. W koń�
cu Adam ustąpił.
- No dobrze. Chodzi o nas. Nie pasujemy do siebie -
wybuchnął.
- Ach tak. Można wiedzieć, kiedy doszedłeś do tego
wniosku?
- Myślałem o tym przez cały czas, ale powtarzałem
sobie, że może jakoś sobie z tym poradzimy. Niestety, dziś
wieczór przekonałem się, że to niemożliwe.
Christy otworzyła usta, aby zaprotestować, ale Adam
nakazał jej gestem milczenie.
- Możesz sobie mówić, co chcesz, ale i tak nie zmieni
to faktu, że jestem dla ciebie za stary.
- No nie! - jęknęła Christy. - Chyba nie zamierzasz
znowu do tego wracać?
- Nic na to nie poradzę. Dzisiejsze przyjęcie potwier�
dziło moją opinię. Różnię się od twoich przyjaciół tak
bardzo, że nawet nie potrafię z nimi rozmawiać. Przez cały
czas czułem się jak przybysz z innej planety. Twój świat,
Christy, jest dla mnie obcy. Do licha! Nie mogę nawet
ścierpieć tej muzyki, której z takim upodobaniem słucha�
cie!
Christy milczała przez dłuższą chwilę, po czym oświad�
czyła pogodnie:
- Chyba wiem, dlaczego czułeś się tak obco dziś wie- [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum

Cytat