[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- A co mnie to wszystko obchodzi?! Ja dostałem czapkę od Siwego i więcej nic nie wiem.
Mały zaproponował, żeby odprowadzić go do komisariatu, może tam potrafią coś z niego
wyciągnąć. W drodze do komisariatu nasz wystawniak poprosił, żebyśmy mu pozwolili coś sobie
kupić. Weszliśmy do owocarni, w której kupił lemoniadę, cukierki i czekoladki - za wszystkie
pieniądze, które miał przy sobie, trzy złote z groszami. Wiedziałem, że chce się pozbyć forsy, żeby
nie musiał tłumaczyć się w komisariacie, skąd ma pieniądze. Po wyjściu z owocarni część cukierków
rozdał chłopaczkom, których kilku kręciło się przy nas.
- Chyba nie będzie wam przeszkadzało, jeżeli oddam Kłaczkowi swój nóż? - zwrócił się znów
do nas i mówiąc to podał mu duży nóż sprężynowy, zaznaczając przy tym, że za kilka dni przyjdzie go
odebrać.
W komisariacie przy rewizji znaleziono przy nim tylko zniszczoną od ciągłego używania talię
kart do gry.
- W karty grasz? - zapytał dyżurny policjant.
- Ano gra się trochę.
- A w co gracie? W oko, w chlusta?
- W co się da.
- A z kim grasz? - zadaje pytanie policjant.
- Z chłopakami.
- Z jakimi?
- Ze wszystkimi, którzy chcą grać.
- Jak oni się nazywają? - pyta dalej policjant.
- A bo ja wiem...
- Gdzie mieszkasz?
- Gdzie się da... Już dwa miesiące wystawiam .
- Chcesz iść do domu?
- Nie. Jak mnie oddacie do domu, to znów ucieknę. Już mnie raz oddaliście.
W dalszym ciągu przesłuchania powiedział, że czapkę dostał od Siwego i nie wie, kto okradł
Małego. Nie wie też, gdzie melinuje Siwy i jak właściwie on się nazywa. Wie tylko, że to też
wystawniak , i to już od dłuższego czasu.
Na ulicy czekał na nas Kłaczek. Powiedział, że kilka razy przewinął się koło nas Moleto. Miał
chęć wywołać z nami awanturę, żeby dać możność uciec chłopcu, którego prowadziliśmy, ale bał się,
że może mu się nie udać i jeszcze sam wpadnie.
- Moleto powiedział, że nie wyglądacie na frajerów. Powiedział też, że zaczyna palić mu się
grunt pod nogami, więc jeszcze dzisiaj wieje do Katowic.
- Wiecie co? - powiedział Kłaczek. - O dziesiątej wieczorem będę czekał przed waszą bramą.
Pójdziemy szukać Siwego. Znam kilka melin, może uda mi się dowiedzieć, gdzie on śpi.
Spotkaliśmy się znów wieczorem.
- Idziemy na plac, tam znajdziemy kilku chłopaków - powiedział Kłaczek.
Plac - to faktycznie plac przyległy do garaży, na którym stały stare, zniszczone samochody.
Gdy przelezliśmy przez parkan, Kłaczek poprowadził nas w róg. placu do wielkiej leżącej bezładnie
kupy starych desek.
- Włazcie za mną - powiedział leżąc na ziemi i wsunął się pod deski tuż przy samym murze.
Czołgając się na rękach i kolanach, wsunęliśmy się w przejście pod deskami. Po trzech metrach
takiej drogi nastąpił zakręt, jeszcze metr i znów zakręt, za którym znalezliśmy się w dość dużym
pomieszczeniu przykrytym wielkim stosem desek. Na jednej pustej przewróconej skrzynce stała mała
lampa naftowa, przy drugiej sześciu chłopców w wieku od dwunastu do piętnastu lat grało w karty.
Wyglądało to trochę niesamowicie - lampka dawała słabe światło i w tym świetle dorosłe jakby
sylwetki o dziecinnych buziach, grające na pieniądze w oko jak starzy. Ziemia wysłana była starą
słomą i sianem, walały się na niej różne papiery, strzępy gazet, cynfolia z czekoladek, a po kątach
leżały puste puszki po konserwach oraz puste butelki po wódce, piwie i lemoniadzie.
Gdy wsunęliśmy się do środka, chłopaki przerwali grę, by popatrzyć, kto przyszedł do nich w
gościnę. Zmierzyli nas obojętnym wzrokiem i po chwili wrócili do przerwanego zajęcia, nie
zwracając już na nas żadnej uwagi.
Po kilku minutach, gdy zmieniał się bankier, zapytałem, czy nie wiedzą, gdzie melinuje Siwy.
- A co chcecie od niego? - zapytał jeden malec.
- Potrzebujemy go -. odpowiedziałem.
- To go sobie szukajcie sami - odpowiedział drugi. - Od nas niczego się nie dowiecie.
- A może chcecie z nami zagrać w oko? - zaproponował bankier.
- Nie - odpowiedział Mały. - S... wam na łeb, szczeniaki. Następna melina mieściła się w
gruzach zaczętego kiedyś i nigdy nie skończonego domu. Mieszkało tam trzech malców. Gdy
przyszliśmy, spali już, leżąc na ziemi wysłanej słomą i papierami, przykryci starymi łachami. Od nich
też nic się nie dowiedzieliśmy.
- Chodzmy jeszcze do gołębnika - zaproponował Kłaczek. - Tam na pewno musi ktoś
melinować.
I znów przez wysoki parkan dostaliśmy się na pusty, zaniedbany plac, zarośnięty wysoką trawą i
różnymi chwastami. Po cichu zbliżyliśmy się do krzaków, wśród których stał pusty gołębnik.
Weszliśmy po drabince na górę i przez małe drzwi do środka. Latarka elektryczna oświetliła pusty
barłóg, na którym leżała podarta stara płachta i tak samo stara podarta jesionka. - To jesionka
Siwego - stwierdził z całą pewnością Kłaczek. - On tu śpi, ale teraz pewnie poluje jeszcze.
Przyszliśmy za wcześnie.
Spojrzałem na zegarek - wskazywał godzinę pierwszą. Poczekaliśmy kilka minut i
zdecydowaliśmy wrócić do domu, a po Siwego wskoczyć jeszcze raz - o piątej rano. Wtedy na
pewno będzie już w domu . Przecież musi też kiedyś spać.
O godzinie piątej rano - już bez Kłaczka, tylko Mały i ja - poszliśmy znów do gołębnika. Na
barłogu przykryty jesionką spał Siwy. Był to chłopak piętnastoletni, wysoki i dobrze zbudowany.
Poderwałem go za kołnierz do góry, a Mały zaczął bić. Siwego takie wyrwanie ze snu ogłupiło.
Wrzasnął głośno ze strachu, a gdy poznał, kto go bije, zaczął prosić:
- Chłopaki, nie bijcie! Powiem wam wszystko, tylko nie bijcie!
- Oddaj zegarek! - wrzasnąłem.
- Chłopaki! Przysięgam wam, tak jak pragnę wolności, że nie ja wziąłem zegarek. Zegarek wziął
Moleto, a mnie dał czapkę, bilet kolejowy i grzebień. Czapkę oddałem jednemu chłopakowi, a
grzebień mam - powiedział, podając Małemu jego grzebień. - Bilet kolejowy podrzuciłem wczoraj na
schodach w waszym domu. Przeczytałem, że to twój - zwrócił się do Małego - i chciałem ci go
oddać, ale przecież sam nie mogłem, bo byś pytał, skąd go mam. Mówiłem Moletowi, że obrobił
swojego chłopaka, ale on zegarka nie chciał oddać. Mówił, że ciebie nie zna...
- No! Już on biedny będzie, jak my go drapniemy. Gadaj, gdzie on melinuje? Bo jak nie powiesz,
to cię przetrącimy! - krzyknąłem na Siwego, popierając swą prośbę uderzeniem pięści.
- Teraz już go nie złapiecie - zapiszczał Siwy. - Dzisiaj w nocy wyjechał do Katowic, ma tam
jakiegoś znajomego złodzieja i do niego pojechał. Mówił, że za trzy, cztery miesiące wróci. On
mieszkał razem ze mną, odprowadziłem go na dworzec.
- Chodz! Idziemy do komisariatu - zwróciłem się do Siwego. - Tylko nie próbuj wiać, bo jak
złapię, to ci nogę przetrącę i wtedy już nie będziesz mógł uciekać.
Siwego bez żadnych kłopotów dostarczyliśmy do komisariatu, a po kilku dniach otrzymaliśmy
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
