[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Tę troskę możesz odrzucić. Ten człowiek nie przypadł mi do gustu i to w całym znaczeniu
tego słowa.
Ogromny ciężar spadł mu z serca, więc żywiej zaczął mówić:
Człowiek, który pluje na me obrazy, nie ma ani za grosz talentu na zięcia dyplomaty.
Przeciwnie, ten, o którym myślę i którego chce także Juarez, to mężczyzna, że lepszego i ze
świecą nie znajdziesz. Zgadnij, kto to taki?
Powiedz raczej sam, kogo masz na myśli.
%7łebym się tylko tak nie zblamował przed nim. Ani na chwilę nie wpadło mi do głowy, kim
jest, więc postępowałem z nim, jak z jakimś przybłędą. Pomyśl tylko, jak mogłem wpaść na ten
pomysł i zarzucać mu, że cudze sarny po lesie wlecze dla innych?
Już wiedziała o kim mówi. Zarumieniła się i odwróciła nieco, chcąc ukryć zmieszanie.
No, nie zgadujesz? pytał. Mam na myśli Czarnego Gerarda!
Poczęła brząkać szklankami, nie odzywając się.
No! zawołał. Może i tego nie chcesz?
Zapanowała nad sobą, odpowiadając:
Już ci powiedziałam, co w tym przypadku jest najważniejsze. Czy ciebie zechce? Tak, to
prawda! Ale mnie się zdawało, że ty go nie możesz znieść i że nie chcesz o nim nic wiedzieć. W
ostatnim czasie nawet nie spojrzałaś na niego i dzisiaj, choć ostatkiem sił nas uratował, nie po-
szłaś zobaczyć, jak mu się wiedzie.
Stanęła koło drugiego stołu, odwrócona tyłem i milcząca.
No, broń się! zawołał.
Dziwny, doniosły jęk rozległ się po pokoju, jęk, jakby ktoś gwałtem wszystko zdusił w sobie,
lecz nie mogąc dłużej trzymać, wybuchnął. Głośne łkanie było dalszym ciągiem. Zakrywszy oczy
rękami i szlochając głośno, wybiegła z pokoju.
Pirnero patrzył za nią przerażony.
Co to było? mruczał. -To płacz i jęk, o jakim w Pirna ani nie śnią. Widać nie chce o nim
słyszeć, to pewne. Biedne dziecko! Mam ją naprawdę przykuć do niego, pomimo, że jej serce
czuje odrazę? O nie, niech raczej całe gubernatorstwo diabli porwą! Dziecko jest najważniejsze,
bliższe i milsze, niż cała prowincja i jakieś tam ordery z Rzymu lub Konstantynopola. Niech się
w piekło zapadnie cała polityka. Urodziłem się takim geniuszem, a cóż wymyślam ot, nieszczę-
100
ście. Muszę jej powiedzieć i zapewnić, że co do mnie, nie potrzebuje nawet popatrzyć na tego
Gerarda!
Wstał, by odszukać córkę, ale wszedł wprost na Sępiego Dzioba. Odzież jego była poplamiona
krwią, najlepszy znak, że nie próżnował podczas walki i dzielnie się potykał z wrogiem. Pirnero
stanął mimo woli, obserwując go uważnie od stóp do głów.
O Jezu, jak wy wyglądacie, senior! zawołał.
Amerykanin rzucił na niego niezbyt przychylne spojrzenie i odparł:
Myślę, że muszę wyglądać inaczej, niż ten, co siedział za piecem, podczas gdy nam koło
uszu świstały kulki. Zrozumieliście mnie, senior?
Pirnero wyprostował się i z dumą rzekł:
Może mnie macie na myśli? Chcecie może powiedzieć, że ja nie walczyłem?
Nie było tego widać.
Mylicie się gruntownie. Najkrwawsza walka odbyła się tu, w mym domu. Kule świstały w
powietrzu, jak muchy nad piecem.
Biliście się także?
Ja? Wódz? pytał Pirnero.
Do diabła, pan dowodziłeś?
Naturalnie, to oczywiste.
O, to zmienia postać rzeczy. Proszę o wybaczenie, nic o tym nie wiedziałem. Dajcie mi kie-
liszek julepu, bym wasz talent wojenny jako wodza należycie mógł oblać.
Julep dostaniecie, ale co do podziwu, jaki chcecie mi okazać, to powiadam, że się o to wcale
nie staram, ani mi na tym nie zależy. Zbyt dobrze jestem znany, jako dobry polityk i strateg. Mo-
żecie to sobie na przyszłość zapamiętać.
Począł kroczyć z dumnie podniesioną głową do baru, by nalać kieliszek wódki, a stawiając go
przed gościem, zapytał:
Dziwi mnie, dlaczego jeszcze tu przychodzicie?
Zapytany popatrzył na niego i odrzekł:
Myślę, że dla julepu.
Ale dlaczego właśnie teraz?
Amerykanin zaokrąglił wargi i zwróciwszy się do niego, splunął mu tuż koło nosa, tak, że Pir-
nero cofnął się o krok, a następnie rzekł:
A dlaczego nie teraz?
Myślę, że wszyscy poszli do obozu Indian!
Indian widziałem już dosyć podczas mego życia.
Ale dzisiejszych ceremonii, zapewne nie?
Ceremonie, ceremoniami, a Indianin Indianinem. Dlaczego sami nie poszliście się temu
przypatrzeć?
Dobry wódz nie ma prawa opuszczać centrum walki?
Hm mruknął Amerykanin rozbawiony. Kto jest tym wodzem: wy czy Juarez?
Obaj. Prezydent Juarez również spełnia swój obowiązek i ani mu w głowie wychodzić z
domu do Indian.
Jest tutaj?
Naturalnie.
Gdzie?
Na górze w swoim pokoju.
Muszę z nim mówić. Proszę mi pokazać, gdzie mam go szukać.
Zaprowadzę was. Proszę iść za mną, senior Sępi Dziób.
101
Rzeczywiście zdobył się na grzeczność i poprowadził strzelca na górę.
Kiedy doszli do pokoju, Pirnero zapukał do drzwi i spokojnie czekał na odpowiedz. Ponieważ
nie było odzewu, z wolna otworzył drzwi i wsunął się do środka. Pokój był pusty.
Czyżby prezydent poszedł do Indian? powiedział zaskoczony W takim razie tylko ja je-
den, wytrwałem na stanowisku. Ale tam naprzeciw słyszę głosy. Jeżeli się nie mylę to i jego głos
można rozróżnić.
Kto jest naprzeciw?
Tam leży hrabia Rodriganda, którego o mało nie zabili. Spróbuję zapukać.
Odważycie się przeszkadzać?
Oczywiście. Jestem na tak dobrej stopie z Juarezem.
Podszedł do drzwi pokoju, z którego słychać było rozmowę i zapukał. Otworzył Mariano.
Juarez wychodząc ze swego pokoju spotkał się ponownie ze Sternauem. Kilka uwag, które
wymienili zrodziły w prezydencie chęci powtórnego zobaczenia hrabiego.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
